Nie przekonują nas do Aleksandra Łukaszenki pały białoruskiej milicji i integracyjne dążenia Imperium, które odrzuciło socjalistyczną alternatywę jako z gruntu niepoważną na progu trzeciego dziesięciolecia XXI wieku.

Ten podręczny minimalistyczny zestaw najwyraźniej zadowala miejscowych endeko-stalinowców z okolic partii Zmiana i Braterstwo Polsko-Rosyjskie oraz ich internacjonalistycznych pobratymców z Paryża z ekskandydatką na prezydenta Rzeczypospolitej Moniką Karbowską, profesorem Bruno Drwęskim (druhem Piotra Ikonowicza) i Towarzyszem Michałem na czele.

Nie piszemy się na takie Odrodzenie Komunistyczne.

Nie musimy was nawet skreślać. Zostańcie przy Łukaszence. Załapiecie się nie tylko na groźne miny tutejszych. W końcu coś od życia i wam się należy.

Na tym etapie nie dołączymy do zwolenników „białoruskiej permanentnej rewolucji”, czy jak kto woli „drugiej socjalistycznej”. Dzięki Aleksandrowi Łukaszence mamy jeszcze trochę czasu by w drodze na grzyby zaprezentować wywody Olega Kamołowa, który przy okazji wydarzeń w Białorusi zjechał nader optymistyczną wizję Borysa Kagarlickiego.

Dyskusja na lewicy dopiero nabiera rozmachu, a wraz z nią strukturalny kryzys kapitalizmu – choć bez wątpienia do Białorusi wszystkim nam bliżej.

Kto by pomyślał, że dzięki Slavojovi Żiżkovi bliżej nam do Łukasza Molla:

NAJWYŻSZY CZAS SUSZYĆ GRZYBY.

Włodek Bratkowski
7 września 2020 r.