Udział rosyjskiego gazu w tworzeniu francuskiego miksu energetycznego wynosi 2,7%, przy udziale rosyjskiego gazu w imporcie gazu przez Francję w wysokości 24%. A jednak władze i społeczeństwo francuskie spodziewają się sporych trudności w zapewnieniu ludności i przedsiębiorstwom dostępu do taniej energii elektrycznej tej zimy.

W perspektywie jesienno-zimowej prezydent Emmanuel Macron bombarduje Francuzów hiobowymi apelami o zachowanie wstrzemięźliwości w konsumowaniu energii elektrycznej, pod hasłem: „Najlepsza energia to taka, której nie zużywamy”. Prezydentowi udało się skutecznie przestraszyć rodaków, zaś ciągłe powtarzanie informacji skutkuje podejrzeniem Francuzów, że sytuacja jest jeszcze gorsza, niż się ją przedstawia. Wpływa to na nastroje wybuchowe w kraju. Można nawet powiedzieć, że debata w mediach jest zdominowana przez ten problem. Oczywiście, Macron poprzez uporczywą retorykę usiłuje przekierować wściekłość rodaków na Rosję jako winną obecnemu kryzysowi. Niestety dla niego, podobnie jak natrętna, paternalistyczna retoryka antyrosyjska na kontynencie afrykańskim spotyka się tylko z rosnącą niechęcią ludności Czarnego Kontynentu, tak namolność retoryki używanej wobec Francuzów, którym po goebbelsowsku usiłuje się wytworzyć propagandowy odruch warunkowy, tylko rodzi ich dążenie do zgłębienia tematu i dotarcia do istoty sprawy. Macron jednak uparcie brnie w swoje paternalistyczne perory w złudnej nadziei, że indoktrynacja nadal opiera się na niestrudzonym powtarzaniu kłamstw.

Analiza przedstawiona w wideo Canard Réfractaire, którą przytoczyliśmy poprzednio

ma charakter publicystyczny. Jednak powtarza ona tylko to, co można wyczytać w naukowych opracowaniach. Przytoczmy tu artykuł z 18 lutego 2022 r., a więc sprzed jeszcze rosyjskiej agresji na Ukrainę, pod znamiennym tytułem „Kryzys energetyczny we Francji” (autor: Łukasz Maślanka), zamieszczony na stronie PISM (Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych). W artykule tym czytamy, m.in.:

„Konflikt polityczny wokół demonopolizacji energetyki zablokował restrukturyzację grupy EDF (kontrolowanej przez państwo w 84%), która od 1946 r. sprawowała monopol na produkcję i dostawy prądu we Francji. Dopiero wprowadzone w 2010 r. pod naciskiem UE mechanizmy pobudzania konkurencji (ARENH) zobowiązały EDF do odsprzedawania konkurencji części (1/4–1/3) wyprodukowanej energii po stałej cenie (42 euro/MWh). Efektem był odpływ klientów od EDF i rozwój rynku dostawców komercyjnych. Wzrosło zadłużenie EDF, które w 2021 r. sięgnęło 42 mld euro. Firma stoi jednocześnie przed koniecznością inwestycji infrastrukturalnych (ok. 50 mld euro w ciągu 10 lat).

Przedwyborcza atmosfera nie pozwoliła prezydentowi na wyjaśnienie, w jaki sposób chce rozwiązać – w porozumieniu z KE – problemy zadłużenia, monopolistycznej pozycji EDF i warunków pomocy publicznej dla niej. Macron zapowiedział jedynie negocjacje w sprawie reformy ARENH w celu lepszego zabezpieczenia interesów EDF. Sposobem na polepszenie sytuacji grupy ma być jej dokapitalizowanie przez państwo kwotą 2 mld euro. Francuska dyplomacja wspiera też zabiegi EDF o zagraniczne zamówienia na budowę reaktorów EPR2 (m.in. w Polsce)” (Kryzys energetyczny we Francji).

Nie wdając się w większe rozważania, można powiedzieć, że ostentacyjna konsumpcja bogatych społeczeństw Zachodu opierała się na świadomości zabezpieczenia w niezagrożonych dostawach tanich nośników energii od podporządkowanych krajów świata. Produkcja własna była zaniedbana, ponieważ zawsze istniała tańsza alternatywa. Wymiana handlowa z krajami afrykańskimi opierała się zwyczajowo na zasadzie dyktowania cen przez Unię Europejską. Podobne maniery prezentuje dziś, w konflikcie z Rosją, Komisja Europejska, która narzuca jednostronnie zalecenie, aby nałożyć limity cen na rosyjski gaz, którego Europa nie chce wszak kupować. Ale póki co… Jednym słowem, UE traktuje Rosję jak zbuntowany protektorat afrykański.

O ile Afryka burzy się i chce zrzucić jarzmo podobnego podporządkowania, o tyle Rosja oligarchów jest gotowa pójść i na taki układ w złudnej nadziei, że Zachód przestanie się dąsać i przywróci do łask oligarchię wysysającą własny naród. Oligarchom udało się obejść nakaz Putina o zapłacie za gaz w rublach poprzez tworzenie fikcyjnych kont rublowych w rosyjskim banku centralnym, na których przeliczano lecące na pysk euro na ruble i udawano, że wszystko jest w porządku. Czyli nadal oligarchia rosyjska przyjmuje kolorowe papierki w zamian za drogi gaz i przyczynia się do pogłębiania upadku własnej gospodarki. Nikt jednak nie obiecywał, że pozbywanie się kompradorskich klas panujących oraz służących im elit politycznych będzie łatwym zadaniem. I to zarówno w Afryce, jak i w Europie.

Globalny kryzys ekonomiczny starczego kapitalizmu szykował się już na miesiące przed nastaniem pandemii, która stałą się wygodnym usprawiedliwieniem dla elit rządzących. Jednak co się odwlecze, to nie uciecze, jak mówi przysłowie. Po pandemii kryzys strukturalny gospodarki kapitalistycznej uderza ze zdwojoną mocą. Jak pokazuje przykład francuskiej energetyki, zwalanie winy na rosyjską agresję przestało działać na społeczeństwa europejskie.

I to jest element optymistyczny niewesołej wszak sytuacji.

Jak mówią obecnie Francuzi: skoro najlepszą energią jest ta, której nie zużywamy, to najlepszym prezydentem jest ten, którego nie ma…

Macron démission!

Oczywiście Macron jest tylko symbolem całej przegniłej kasty politycznej Europy. I nie tylko.

Ewa Balcerek i Włodek Bratkowski
7 września 2022 r.