С 17 ЯНВАРЯ КАЗАХСКОЕ СОЦИАЛИСТИЧЕСКОЕ ДВИЖЕНИЕ, КАК ВЗРОСЛЫЕ ДЕТИ, ЖДЕТ НА „НЕМЕДЛЕННЫЕ ШАГИ ПО ДЕМОКРАТИЗАЦИИ КАЗАХСТАНА”:
Социалистическое Движение Казахстана призывает граждан страны поддержать этот призыв к демократическим изменениям и активно распространить данное воззвание.
В стране уже давно назрели коренные социальные и политические перемены в интересах большинства граждан и это воочию показали массовые мирные выступления, охватившие страну в начале этого года. В результате были отправлены в отставку прежнее правительство, а также бессменный председатель Совета безопасности Нурсултан Назарбаев.
На данный момент необходимы немедленные шаги по демократизации Казахстана, которые во многом были озвучены еще нефтяниками Жанаозена. Это создало бы залог устойчивого развития и гражданского мира в стране. Мы считаем, что граждане вправе требовать от президента Касым-Жомарта Токаева осуществления следующих шагов:
1. Проведение амнистии всех участников мирных митингов и акций протеста с 2 по 8 января 2022 года.
2. Освобождение всех заключенных, осужденных по политически мотивированным обвинениям и статьям, пересмотр их дел и полная реабилитация. Оправдание жителей и нефтяников Жанаозена и Шетпе, осужденных за участие в «массовых беспорядках» в момент расстрела их митингов 16 -17 декабря 2011 года.
3.Полная свобода деятельности политических партий с отменой обязательного порога в 20 тысяч подписей для их создания и установление упрощённой формальной процедуры их регистрации. Отмена решения Верховного суда РК 2015 года о ликвидации Коммунистической партии Казахстана.
4. Свобода профсоюзной деятельности и отмена дискриминационных положений закона «О профсоюзах», нарушающих конвенции МОТ и пакт о гражданских и политических правах, а также лишающих права на создание трудящимися своих независимых от работодателей и властей объединений. Введение упрощенной формальной процедуры их регистрации. В стране за восемь лет ликвидированы уже сотни профсоюзов, а целый ряд деятелей профсоюзов осуждены.
5.Обеспечение права на проведение забастовок как фундаментального права человека и изъятие статей Трудового Кодекса, препятствующих их проведению. Отказ государства от вмешательства в трудовые споры и конфликты между работниками и работодателями, так как на сегодняшний день исполнительные органы власти, суды и силовые ведомства во время забастовок встают на позиции хозяев, осуществляя репрессии. Изъятие из Уголовного Кодекса статей 401 и 402, карающих за участие и призывы к проведению забастовок.
6. Право на проведение митингов, собраний и шествий до сих пор не обеспечено, несмотря на принятие нового закона о порядке их проведения и уведомительном характере заявлений. В связи с этим мы требуем обеспечение этого права без всяких ограничений со стороны местных исполнительных и представительных органов власти. Ликвидация статьи 400 Уголовного Кодекса за нарушение порядка организации и проведения мирных собраний.
7. Право на свободу слова и отмена возможностей для КНБ, Генеральной прокуратуры, МВД и министерства информации блокировать без решения суда интернет ресурсы, а также отключать интернет и сотовую связь. Отмена дискриминационных положений статей УК РК, нарушающих права и свободы журналистов.
8. Законодательное ограничение деятельности Комитета Национальной Безопасности, который вместо обеспечения общественной безопасности, превратился в орган преследования инакомыслящих и защиты интересов правящей семьи.
9. Создание комиссии с участием представителей партий, профсоюзов и широкой общественности по разработке новой Конституции с возвращением к принципам более прогрессивного Основного закона 1993 года.
10. Ликвидация никем не избираемого Совета безопасности как конституционного органа, председателю которого подчинены все ветви власти и главы силовых ведомств, и с которым согласуются все назначения на ключевые посты. Этот искусственный неконституционный орган создан специально под Нурсултана Назарбаева и должен быть немедленно упразднен.
11. Немедленная отмена закона «О первом президенте республики Казахстан», а также статей Уголовного Кодекса 177, 178, 373, 374, 375, охраняющих лично первого президента Нурсултана Назарбаева и его семью от уголовного преследования и выделяющих его от остальных граждан.
12. Изъятие из статьи 174 УК РК, карающей за «Умышленные действия, направленные на разжигание социальной, национальной, родовой, расовой, сословной или религиозной розни», терминов «социальная» и «сословная рознь», так как обвинение в «социальной розни» произвольно применяется работодателями и властями к представителям независимых профсоюзов, общественных организаций и движений, отстаивающих интересы наёмных работников и угнетенных социальных групп и слоёв с целью осуществления репрессий. «Сословная рознь» также не может быть применена в ситуации юридического равноправия граждан.
13. Проведение реформирования закона «О выборах», а также отмена конституционных поправок, связанных с участием граждан в выборах только по партийным спискам, как и возможность выдвижения кандидатом в президенты только от действующих партий и с наличием пятилетнего стажа работы в государственных органах власти, нарушающих право граждан избирать и быть избранными.
14. Возвращение мажоритарной избирательной системы с прямым избранием депутатов по одномандатным округам.
Безусловно, необходимы изменения и реформы в полиции, армии, введение прямых выборов акимов городов и областей с изменением нынешней вертикали власти, заточенной на всевластии президента, но данные 14 шагов должны быть предприняты немедленно для обеспечения бесповоротности демократических преобразований и демонтажа авторитарной системы, выстроенной Назарбаевым с 1995 года.
В настоящее время (21.01.2022) в Жанаозене рабочие предявили ультиматум президенту Казахстана, Токаеву…
*
W tej niecodziennej sytuacji warto wyjaśnić sobie parę spraw.
Po upadku ZSRR i obozu tzw. realnego socjalizmu zwyciężył podobno antytotalitarny system demokratyczny. Po 30 latach efektywnej transformacji okazało się, że tryumfujący system demokratyczny wyewoluował – w sytuacji braku nacisku totalitarnego reżymu „komunistycznego” – w neoliberalny, antydemokratyczny porządek, który z szybkością pandemii rozprzestrzenił się na cały „wolny świat”.
Co więcej, w krajach poradzieckich, szczególnie w republikach byłego ZSRR, to załamanie się demokracji globalnej przybrało charakter regresu do pewnej imitacji epoki przedkapitalistycznej. Mamy tego przykład w Kazachstanie. Imitacja nie oznacza pełnego powrotu. Jest to forma adaptacji do systemu kapitalistycznego w warunkach Peryferii czy Trzeciego Świata. Ale, podkreślmy, pozostaje to formą adaptacji, możliwego sposobu przyswojenia sobie mechanizmów uczestnictwa w globalnym społeczeństwie kapitalistycznym.
Podobne formy regresu od burżuazyjnej demokracji są widoczne nawet w krajach rozwiniętych. Dotyczą one tych warstw społecznych, które były zadowolone z systemu burżuazyjnej demokracji, a więc i z podporządkowania klasy robotniczej mechanizmowi kapitalistycznego wyzysku. Te warstwy społeczne są motywowane do walki o utracone prawa, o utracone „państwo socjalne” zbudowane na fundamencie wyzysku klasy robotniczej. Globalna sytuacja jest zdestabilizowana, co widać dziś gołym okiem.
W tym kontekście należy rozpatrywać wezwanie Kazachskiego Ruchu Socjalistycznego. Patrząc całościowo, ma ono charakter ogólnodemokratyczny. Domaga się wprowadzenia demokratycznych warunków walki klasowej, znanych z minionego (najprawdopodobniej bezpowrotnie) okresu prosperity systemu kapitalistycznego, który był fundamentem dla demokratycznych stosunków w łonie społeczeństw kapitalistycznego Centrum. Trudno pojąć, skąd u autorów owego wezwania złudzenie, że model wysokorozwiniętego Centrum da się przeflancować na sytuację obszarów Peryferii. A na tym założeniu opiera się wezwanie, aby robotnicy Kazachstanu poświęcili swe siły i życie obronie „demokratycznych” warunków własnego wyzysku. Zapewne w przekonaniu, że po urzeczywistnieniu (założenie samo w sobie co najmniej utopijne) demokracji dla niezakłóconego panowania klasy globalnego lub narodowego kapitału (zależy od tego, który zostanie uznany za lepszego strażnika demokratycznych wartości), robotnicy będą mogli podjąć kulturalną i dżentelmeńską walkę ekonomiczną z klasą kapitalistów, na „wolnym rynku”, za pośrednictwem pełnych kultury i wzajemnego poszanowania negocjacji prowadzonych przez związki zawodowe (w dojrzałej demokracji, np. USA, będących w większości sprzedajną, skorumpowaną mafią opłacaną i pozostającą na usługach pracodawców).
Ruch domaga się więc wolności stowarzyszeń, pluralizmu partyjnego (wraz z przywróceniem istnienia partii komunistycznej), a nawet okręgów jednomandatowych, co stanowi do kupy zbiór postulatów ogólnodemokratycznych, zadowalających większość społeczeństwa, które nienawidzi robola i widzi w partii komunistycznej zagrożenie dla świętego pluralizmu politycznego.
Historycznie zrozumiałe, ale i charakterystyczne jest żądanie niezależności organizacji związkowych od państwa. Oznacza to, że autorzy mają świadomość, iż celem ruchu społecznego ma być stworzenie państwa nieprzyjaznego robotnikom. Bardzo słuszne i racjonalne przekonanie. Nic innego nie może powstać w wyniku realizacji postulatów tego samoograniczającego się tekstu.
Nasuwa się jednak pytanie: po co robotnicy mieliby angażować się w wysiłek budowania systemu, który będzie ich wyzyskiwał nie mniej bezwzględnie niż obecny? Oczywiście, jako obywatele mają oni słuszne oczekiwanie, że życie w demokracji będzie niewątpliwie lżejsze i pod każdym względem lepsze niż życie w obecnym, klanowym samodzierżawiu. Niemniej, warto zdać sobie sprawę z tego, że walka o odzyskanie systemu demokratycznego leży w interesie przede wszystkim warstw związanych z burżuazją i systemem kapitalistycznym. Klasa robotnicza powinna więc oszczędnie szafować swoim życiem i siłą, raczej określać warunki, na jakich poprze walkę szerokiego społeczeństwa o mechanizmy demokratyczne, niż entuzjastycznie zapewniać, że weźmie na siebie cały ciężar walki. Może honorowo, ale na pewno niezbyt rozsądnie.
Oczywiście, bezwzględnie godne poparcia są żądania zwolnienia z więzienia oraz pełna rehabilitacja działaczy robotniczych, aresztowanych w trakcie protestów i strajków 2011 r.
Klasa robotnicza powinna w wyniku niedawnych wydarzeń uzyskać świadomość swoich własnych, specyficznych, partykularnych celów, które będą ją konstytuowały w klasę dla siebie. Jeżeli Kazachski Ruch chce być Socjalistyczny, to jego cele powinny wskazywać właśnie na kierunek socjalistyczny, a nie ogólnodemokratyczny. Przede wszystkim, dopiero wtedy warstwy i grupy społeczeństwa kazachskiego będą mogły się orientować na klasę robotniczą. Co skonsoliduje walkę i uczyni ją bardziej konsekwentną. Oczekiwanie konsekwencji ze strony grup pośrednich jest mrzonką i politycznym błędem. Albo walce przewodzi klasa robotnicza, albo nie wdaje się ona w awanturnictwo tych grup, które nie ponoszą kosztów niepowodzenia, ale przechwytują bez wahania owoce zwycięstwa. Prawdą jest, że owe warstwy nie są zdolne do samodzielnej, skutecznej walki. Potrzebują klasy robotniczej jako taranu, a w warunkach osiągniętego systemu demokratycznego skutecznie ubezwłasnowolnią ją efektywnie i niezauważalnie, w białych rękawiczkach. Cały okres powojennej Europy Zachodniej pokazał, że system demokracji burżuazyjnej jedynie skutecznie pacyfikował zagrożenie robotnicze. Skąd przekonanie, że pokój społeczny nie obróci się, jak zawsze, przeciwko klasie robotniczej?
Jedynym sposobem obrony klasy robotniczej, nie tylko Kazachstanu, jest świadoma postawa działaczy robotniczych, zdecydowanych walczyć o socjalizm. Doświadczenie historyczne pokazało, że nie jest to możliwe bez świadomości odrębności interesów klasy robotniczej. Te interesy wychodzą poza granice burżuazyjnego systemu demokratycznego, przerastają ten system, pozostawiając go poza sobą jako pośredni stopień ku wyższej formie organizacji społeczeństwa znoszącego stosunki klasowe.
Rozpoczynanie walki bez tej świadomości wśród działaczy oznacza bezsensowne wykrwawianie się klasy robotniczej w obronie nieco bardziej cywilizowanych warunków własnej, bezwzględnej eksploatacji przez wciąż ten sam kapitał.
ПОЧЕМУ КАЗАХСТАН?
ПОКА ИГРАЕТ ГРУППА „ТУРБО” ОТВЕТА ПОИЩЕМ НЕ ТОЛЬКО У КОНСТАНТИНА СЕМИНА.
W Żanaozenie, już po stłumieniu manifestacji w Ałma-Acie, robotnicy domagają się zaprzestania represji wobec osób biorących udział w pokojowych protestach styczniowych. Rozprawienie się z manifestacjami „obywatelskimi” poszło władzy kazachskiej wyjątkowo łatwo. Zachodniemu biznesowi nie zależy na podważeniu istniejącego układu w Republice. Elita rządząca trzyma społeczeństwo silną, autorytarną ręką. W interesie kapitału.
Można wysnuć wnioski co do różnicy z sytuacją Rosji. Przede wszystkim, społeczeństwo rosyjskie ma aspiracje do zachodniego stylu życia, do demokracji. Nawet jeśli rosyjskiej inteligencji nie zależy na narodowej własności bogactw naturalnych, to nie ma to większego znaczenia, które by zachęcało świat zachodni do integracji z Rosją. Tego inteligencja rosyjska nie bardzo potrafi zrozumieć. Dobrze ilustruje to chociażby różnica między społeczeństwem rosyjskim a kazachskim: społeczeństwo rosyjskie ma strukturę społeczną podobną do struktury społeczeństw europejskich – integracja z Zachodem oznacza kłopot dla Zachodu. Taki sam kłopot, jaki Zachód ma z własnym społeczeństwem. W dobie „postsocjalnej”, struktura ta jest całkowicie niefunkcjonalna z punktu widzenia kapitału. Przeciwnie do społeczeństwa kazachskiego, które jest utrzymywane przez autorytarne elity w postaci przydatnej dla tworzenia zysku. Wyzysk narodowych zasobów (przyrodniczych i ludzkich) nie pozwala na zmianę tej struktury, na jej unowocześnienie, czyli na wzrost tej części społeczeństwa, która jest oderwana od pracy produkcyjnej. A zasadniczo tylko taka siła robocza jest potrzebna kapitałowi, który w ramach globalnej konkurencji zmierza do maksymalnego uwolnienia się od ciężaru utrzymywania nieprodukcyjnej siły roboczej.
Dlatego w Kazachstanie nie ma szansy na „kolorową rewolucję”.
Zachodowi nie zależy na doszlusowaniu do „demokratycznego świata” ani Rosji, ani Kazachstanu (dotyczy to i Ukrainy). Elity rządzące obu tych krajów nie pragną niczego więcej, podobnie jak społeczeństwo. Jednak mimo to, od trzydziestu lat nie udaje się tego osiągnąć. Zachód stwarza pozory, że tak bardzo popiera prodemokratyczne dążenia społeczeństwa rosyjskiego, podczas gdy tak naprawdę usiłuje doprowadzić do upadłości tego państwa, gdyż dopiero wówczas struktura społeczna Rosji zbliży się do modelu zadowalającego kapitał zachodni. Będzie to model, w którym koszty i ciężar utrzymywania w ryzach sproletaryzowanego społeczeństwa będzie spoczywać w rękach lokalnej elity, zaś wolne od tych zobowiązań zyski będą mogły spokojnie trafiać do kieszeni zachodnich przedsiębiorców. Integracja Rosji wraz ze społeczeństwem wciąż mającym swoje aspiracje do życia wedle zachodniego modelu byłaby tylko obciążeniem dla ledwie utrzymującego się na powierzchni społeczeństwa zjednoczonej póki co Europy.
Jednocześnie polityka sankcji wobec Rosji zmusiła reżym Putina do próby podniesienia krajowej gospodarki. Tym bardziej wywołuje to autentyczny lęk na Zachodzie. Ta polityka, zamiast do państwa upadłego, może doprowadzić do objawienia się kolejnego gracza w regionie, a może i na światowej szachownicy. Wymagałoby to jednak zdławienia oporu społecznego, co doprowadziłoby do krachu obecnej władzy.
Kontynuacja kursu na kapitalistyczny model gospodarczy jest dla Rosji w dowolnym scenariuszu katastrofalna. Wynika to stąd, że model kapitalistyczny w ogóle nie ma perspektywy, a Zachód utrzymuje się tylko dzięki słabości, korupcji i demontażu sił, które mogłyby mu zagrozić. Dlatego ten chaos usiłuje jak najdłużej podtrzymywać, gdyż jest to jego jedyna szansa na kupienie sobie jeszcze kilku lat trwania.
Tym bardziej, „rewolucja demokratyczna” nie ma w Kazachstanie szans. Rozwój tego kraju, ewolucja jego społeczeństwa jest bardziej bólem głowy Rosji i Chin, może Turcji. Skądinąd, również te państwa są zainteresowane utrzymaniem aktualnej struktury społecznej i stabilności jakiejkolwiek, byle skutecznej władzy w Kazachstanie.
Faktycznie więc, tylko przy orientacji na model socjalistyczny, pod przywództwem klasy robotniczej i z programem realizacji jej interesów klasowych, gospodarka globalna ma szansę na przezwyciężenie impasu, w jakim się znalazła. Tylko państwo socjalistyczne jest zainteresowane zmianą struktury społecznej i odejściem od perspektywy totalnej proletaryzacji, korzystnej dla kapitału.
Tylko robotnicy mogą zaproponować inny model gospodarczy, ponieważ tylko oni mogą przejąć zarządzanie produkcją od kapitału. Oczywiście, jest wiele sił politycznych, wrogich robotnikom, które bardzo chętnie przejmą z rąk robotników odpowiedzialność za gospodarkę, jak tylko robotnicy ustawią produkcję na racjonalnych i efektywnych podstawach. Zadaniem organizacji politycznych mających na względzie interesy robotników jest polityczna walka o świadomość tych tradycyjnych zagrożeń i zwalczanie ich na każdym polu, aby nie dopuścić do upowszechniania fałszywej świadomości.
Skuteczna walka w Kazachstanie o demokrację burżuazyjną jest niemożliwa bez poparcia Zachodu. A jak widzieliśmy, Zachód nie jest tym rozwiązaniem zainteresowany, chociaż nie przyzna tego wprost. Dlatego pozostaje tylko walka robotników, ale bynajmniej nie o taką demokrację, której nie chcą już polityczne siły decydujące na Zachodzie.
Urzeczywistnić możliwą demokrację może tylko walka klasowa, która zmierza do zmiany modelu społecznego i ekonomicznego, leżącego w interesie klasy robotniczej jako siły zdolnej do przejęcia odpowiedzialności za globalny rozwój, której nie jest już w stanie zapewnić system kapitalistyczny.
Ewa Balcerek i Włodek Bratkowski
21 stycznia 2022 r.
Users Today : 494
This Month : 2021